Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Caravaggio

Ένας από τους αγαπημένους μου αλλά και σπουδαιότερους ζωγράφους είναι ο Καραβάτζιο.
Παρακάτω θα διαβάσετε το βιογραφικό του και θα δείτε μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά του έργα.



Ο Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο (ιταλ.: Michelangelo Merisi da Caravaggio, (29 Σεπτεμβρίου 1571 - 18 Ιουλίου 1610), γνωστός περισσότερο απλά ως Καραβάτζιο, ήταν Ιταλός ζωγράφος, το έργο του οποίου ανήκει χρονικά στα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 17ου αιώνα. Αν και οι πρώιμοι πίνακές του περιλάμβαναν κυρίως προσωπογραφίες, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών σκηνών. Το νατουραλιστικό ύφος του και η ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης των αποστόλων και των μαρτύρων στα έργα του θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της Αντιμεταρρύθμισης. Με την τεχνική του κιαροσκούρο κατάφερε να ενισχύσει το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, ενώ συνολικά η επαναστατική τεχνική των δραματικών φωτοσκιάσεων του τενεμπρισμού, όπως την εισήγαγε ο Καραβάτζιο, σφράγισε την μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής.
Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους, ενώ σημαντική θεωρείται η συνολική επίδρασή του στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Παρά την επίδραση που είχε το έργο του στην εποχή του, αλλά και τις ισχυρές αντιδράσεις που προκάλεσε, περιέπεσε σε λήθη τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, για να επανέλθει στο προσκήνιο κυρίως στη διάρκεια του 20ού αιώνα, καταλαμβάνοντας και διατηρώντας έως σήμερα περίοπτη θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης.
 Η ταραχώδης ζωή του ζωγράφου θα μπορούσε εύκολα να συγκριθεί με τον βίο και την πολιτεία ενός εκκεντρικού ροκ σταρ.



Μουσικός με λαούτο, 1597. λάδι σε καμβά, 94 x 119 εκ, Μούσειο Ερμιταζ, Αγία Πετρούπολη.



Άγιος Ιερώνυμος, λάδι σε καμβά, 1606, 112 x 157 εκ, λάδι σε καμβά, Πινακοθήκη Μποργκέζε, Ρώμη.



Η Ιουδίθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη, 1598, 145 x 195 εκ, λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη κλασικής Τέχνης, Ρώμη.



Δείπνο στους Εμμαούς, 1602, 139 x 195 εκ., λάδι σε καμβά, Εθνικό Μουσείο, Λονδίνο


Δαβίδ, 1607, 90.5 x 116 εκ., λάδι σε ξύλο, Μουσείο ιστορίας της τέχνης, Βιέννη.


Η Έκσταση του Αγίου Φραγκίσκου, 1595, λάδι σε καμβά, 92.5 x 128.4 εκ., Μουσείο Ουαντγουόρθ Αθήναιον, Χαρτφορντ, Κονέκτικατ



Η Κλήση του Αγίου Ματθαίου, 1600, 322x340 εκ., Παρεκκλήσι Contarelli του ναού S. Luigi dei Francesi, Ρώμη.




 Δεν είν`ο κόσμος μάταιος


 Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σε στίχους Κώστα Φασουλά και μουσική του Παντελή Θαλασσινου. Ερμηνεύει ο Μανώλης Λιδάκης




Δεν είν`ο κόσμος μάταιος
μάταιος είν`ο πόνος
θαρρείς πως είν`ανίκητος
μα τον κερδίζει ο χρόνος.

Δεν είν`η αγάπη μακρινό
όνειρο ξένου τόπου
μετάξι είναι φονικό
μες στην καρδιά του ανθρώπου.

Δεν είν`η νύχτα φυλακή
πληγή που δεν αντέχω
πατρίδα είναι που αγρυπνώ
τώρα που πια δε σ`έχω.

Gian Lorenzo Bernini

Ένας από τους αγαπημένους μου γλύπτες είναι και ο Τζιαν Λορέντσο Μπερνίνι. Μια ιδιοφυΐα που μας άφησε αριστουργήματα και στη γλυπτική και στην αρχιτεκτονική. Σήμερα θα μείνω μόνο σε μερικά από τα πιο γνωστά γλυπτά του. Παρατηρήστε την εκπληκτική λεπτομέρεια και το πως εκφράζει το πάθος πάνω σ' ένα ψυχρό υλικό όπως το μάρμαρο.Ίσως από τα πιο "σαρκικά" γλυπτά που έχουν δημιουργηθεί ποτέ....

 Στο τέλος της παρουσίασης μπορείτε να δείτε το επεισόδιο της εκπληκτικής σειρας The power of Art του BBC που αφορά τη ζωή και το έργο του Μπερνίνι. Κυριολεκτικά θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε την τέχνη...

Ο Τζιαν Λορέντσο Μπερνίνι (7 Δεκεμβρίου 1598 – 28 Νοεμβρίου 1680) ήταν διακεκριμένος Ιταλός γλύπτης και ζωγράφος, γιος του καλλιτέχνη Πιέτρο Μπερνίνι. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους γλύπτες του 17ου αιώνα, που άφησε το ισχυρότερο προσωπικό στίγμα στην εικόνα της Ρώμης. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της τεχνοτροπίας του ιταλικού Μπαρόκ, που διακρίθηκε τόσο στη γλυπτική όσο και στην αρχιτεκτονική.



Δείτε μερικά από τα καταπληκτικά του γλυπτά παρακάτω

 Ο βιασμός της Προσερπίνα (Περσεφόνη), Γκαλλερία Μποργκέζε, Μάρμαρο, ύψος 295cm, Ρώμη, 1622

 
Ο βιασμός της Προσερπίνα, λεπτομέρεια




Η έκσταση της Αγίας Θειρεσίας, Σάντα Μαρία ντελα Βιττόρια, Μάρμαρο, Ρώμη, 1652



Η έκσταση της Αγίας Θειρεσίας, λεπτομέρεια

Απόλλων και ΔάφνηΓκαλλερία Μποργκέζε, Μάρμαρο, ύψος 243 cm, Ρώμη, 1625


 Απόλλων και Δάφνη, λεπτομέρεια

  


Προτομή της Κωνστάντζα Μποναρέλλι, Εθν.Μουσείο Μπαρτζέλλο,Μάρμαρο, ύψος 182,2cm, Φλωρεντία,1635


Μπεάτα Λουντοβίκα Αλμπερτόνι, Σαν Φραντσέσκο α Ρίπα,Μάρμαρο, Ρώμη,1674

Μπεάτα Λουντοβίκα Αλμπερτόνι, λεπτομέρεια  





 

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014


Everyone's a kid that no-one cares about
You just gotta keep screaming until they hear you out

Ο καθένας είναι ένα παιδί που κανείς δεν νοιάζεται γι' αυτό
Απλά πρέπει να συνεχίσεις να ουρλιάζεις μέχρι να σ' ακούσουν




Written In The Stars

[Chorus:]
Oh written in the stars
A million miles away
A message to the main
Seasons come and go
But I will never change
And I'm on my way

Let's go...
Yeah
You're listening now
They say they ain't heard nothing like this in a while
That's why they play my song on so many different dials
'Cause I got more fucking hits than a disciplined child
When they see me everybody brrrrrap's, brrrrrraps
Man I'm like a young gun fully black barrack
I cried tear drops over the massive attack
I only make hits like I work with a racket and bat
Look at my jacket and hat
So damn berserk
So down to earth
I'm bringing gravity back
Adopted by the major I want my family back
People work hard just to get all their salary taxed
Look I'm just a writer from the ghetto like Malorie Blackman
Where the hell's all the sanity at, damn
I used to be the kid that no one cared about
That's why you have to keep screaming til they hear you out

[Chorus]
Yeah, I needed a change
When we ate we never took because we needed a change
I needed a break
For a sec I even gave up believing and praying
I even done illegal stuff and was leaded astray
They say that money is the root to the evilest ways
But have you ever been so hungry it keeps you awake
Mate, now my hunger would leave them amazed
Great, it feels like a long time coming, fam
Since the day I thought of that cunning plan
One day I had a dream I tried to chase it
But I wasn't going nowhere, running man!
I knew that maybe someday I would understand
Trying change a tenner to a hundred grand
Everyone's a kid that no-one cares about
You just gotta keep screaming until they hear you out

[Chorus] (x2)

Δραμινοί ποιητές



Νίκος Κωνσταντινίδης

(Γεν. 1928, Δράµα). Φιλόλογος. Ιστορικός. Συγγραφέας. Δοκιμιογράφος. Αρθρογράφος. Ποιητής. Εραστής της Δράµας, έχει εμπλουτίσει µε το έργο του, που περιλαμβάνει βιβλία και άρθρα μεγάλου ενδιαφέροντος, την ιστορική και λογοτεχνική βιβλιογραφία της πόλης.

Ακολουθούν τρία ποιήματα από την τελευταία του συλλογή "οπτική γωνία 17" που μου άρεσαν



ΓΙΑΖΙΚ
Αναζητούσα ό,τι δεν ήτανε για μένα
και ό,τι δεν με ταίριαζε.
όχι από κακή κατασκευή και όψη
αυτό λίγο βαραίνει και μετρά,
αλλά από την έλλειψη πλούσιου προφίλ.
Ντυμένος πάντα με ρετάλια κι ατημέλητος
αγνόησα τη μόδα παντελώς.
Καμία υπόσχεση δεν έδινα για ένα ευοίωνο μέλλον.
Ζητώντας ό,τι δεν ήταν για μένα.
βρήκα παντού κλειστές τις πόρτες.
Και βέβαια τα χρόνια εκείνα πέρασαν
όπως το τρένο στην ομίχλη,
ανήκουν στο σκιώδες παρελθόν
και μοιάζουν σαν να μην ήταν καθόλου,
σαν να μην έγιναν,
σαν να τα είδα μόνο. όταν γινόταν, κάπου.
Τώρα συνθέτω στίχους καθιστός κάτω απ’ το φως του πορτατίφ 
συντροφιά πιστή μου είναι τώρα οι στίχοι.
Γράφω για έρωτες και για γυναίκες που δεν ήτανε για μένα
και που εγώ τις ήθελα.
-Οδυνηρόν εστί να θέλεις και να μη σε θέλουν-
Όλες τους μ’ ένα ταχύ βηματισμό με προσπεράσαν
τραβώντας προς τη δόξα, προς το φως.
Καμιά δεν είπε το ηρωικό της και μεγάλο ναι!
νά ‘σπρωχνα και γω ένα καροτσάκι με μωρό στην αγορά
και δίπλα μου περιφανής, να βάδιζε εκείνη.
Γιαζίκ...






ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ TOΥ ΧΡΟΝΟΥ
Τώρα μένουν ακόμα ορθά τα παλιά σπίτια 
στοιχειωμένα. βουβά, κλειστά, έρημα.
Σπασμένα από τον αγέρα τζάμια.
Κουρτίνες που μαδούν.
Μπαλκονόπορτες μισάνοιχτες.
«Όλα είναι μελαγχολικά
σαν να ‘χει αλλάξει ο κόσμος μυστικά».
Εκεί τα θλιμμένα δειλινά
στην μικρή μας πόλη
έβγαιναν, κάποτε, να ρεμβάσουν
κυρίες σκυθρωπές
φορτωμένες μνήμες από την φευγάτη άνοιξη, 
φορτωμένες το τακτό της αδυσώπητης μοίρας.
Τώρα τα σπίτια αυτά περιμένουν τη στιγμή
να γίνουν άθυρμα των εργολάβων.
Οι φωτεινές προσόψεις που άλλοτε προσείλκυαν
το βλέμμα των περιπατητών θα χαθούν
 -όπως κάθε ωραίο-.
0 κήπος με τη δράνα. ο φράκτης με τ' αγιόκλημα
κι οι βιόλες που νωρίς τον Μάρτη άνθιζαν
τον ίδιο δρόμο της φθοράς θ’ ακολουθήσουν.
Σιγά σιγά η μικρή μας πόλη άλλαξε πρόσωπο.
Στους μακρινούς της δρόμους ανάκατη
η σιωπή με τη στυφή γαλήνη περιδιαβάζουν, 
περιφέρονται άσκοπα, νωχελικά.
Και τα παιδιά που αργά το βράδυ
αργόσβηναν στο συθαμπο οι φωνές τους
σαν κάποιο χέρι αόρατο ν’ άπλωσε την παλάμη του
και να τα πήρε μακριά...






ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΣ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΈΩΣ ΔΡΑΜΑΣ


Οικίας περιβάλλον...
που βλέπω... χρόνια και χρόνια.
αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα.
Κ. Καβάφης

Καθώς κοιτάζω τώρα τα κατάκλειστα σπίτια της Περίθαλψης. 
Καθώς αναλογίζομαι τους παλιούς κατοίκους της,
συλλογίζομαι πόσο η σκέψη μας για τη ζωή
γίνεται κόμπος άλυτος.
Ήρθαν εδώ διωγμένοι πρόσφυγες με την ψυχή στο στόμα
μ’ όνειρα, με νοσταλγία πικρή, με προσδοκίες,
όταν του χρόνου τα γυρίσματα έβαιναν
χωρίς να βλέπουν πίσω τους...
Έχουν μια παροιμία οι Ρώσοι:
«Τα νταβούλια από μακριά
χοντρά ακούγονται».
Ερχόταν ο χειμώνας, έξω από τα σπίτια τους το βράδυ
άναβαν τα μαγκάλια τους, μύριζε η γειτονιά δαδί.
-Οι νέοι δεν τα ξέρουν τα μαγκάλια –
Έπρεπε να ζεσταθούν οι παγωμένοι τοίχοι,
 τα παγωμένα τσιμέντα του σπιτιού.
Έπρεπε να διαβάσουν τα παιδιά.
Άναβαν οι μάνες τις γκαζόλαμπες
και τα παιδιά κάτω απ’ τις λάμπες
διάβαζαν για τους τριακοσίους του Λεωνίδα,
για τον Θεμιστοκλή και για τον Μέγα Αλέξανδρο
κι ο πατέρας ολημερίς στην αγορά για μεροκάματο
γύριζε αργά το βράδυ βαρύς και σκυθρωπός.
Έτσι κύλησαν τα χρόνια τότε στην Περίθαλψη,
όπως την έλεγαν με μουλωχτή κατήφεια, μ’ ένδεια.
«περιμένοντας τους βαρβάρους...».
Σημ. Το ποίημα γράφτηκε λίγες μέρες πριν από τον χαμό δύο σπουδαστών στην Λάρισα από μα­γκάλι... οι νέοι δεν τα ξέρουν τα μαγκάλια» κι εννοούσα περιπτώσεις πτωχών ανθρώπων, που δηλη­τηριάστηκαν στην «Περίθαλψη» από μαγκάλια τους πρώτους ζοφερούς χειμώνες της προσφυγιάς.

Η ποίηση του Καρυωτάκη


Πρέβεζα


Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.




Ο Κώστας Καρυωτάκης έφτασε στην Πρέβεζα με καράβι στις 18 Ιουνίου 1928, μετά από δυσμενή μετάθεση. Η θέση εργασίας του ήταν στη Νομαρχία Πρεβέζης, στο Γραφείο Εποικισμού και Αποκαταστάσεως Προσφύγων, στο κτήριο Πάλιου, της οδού Σπηλιάδου 10. Ο Κώστας Καρυωτάκης ως δικηγόρος της Νομαρχίας, είχε στα καθήκοντά του τη σύνταξη και τον έλεγχο των τίτλων κυριότητας των αγροτεμαχίων διανομής προς τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας [4]). Η τότε Νομαρχία Πρέβεζας στεγαζόταν σε ένα διώροφο μεγάλο «επιβλητικό» κτήριο με κήπο στην οδό Σπηλιάδου 10, ιδιοκτησίας Πάλιου, που έχει γκρεμισθεί και εκεί ανεγέρθησαν δύο συνεχόμενες πολυκατοικίες.[5], [6]. Το σπίτι που νοίκιασε και έμεινε τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο Καρυωτάκης το 1928, βρίσκεται στην οδό Δαρδανελίων, στο λεγόμενο Σεϊτάν Παζάρ. Διατηρείται ακόμα ανέπαφο, υπάρχει αναμνηστική πλάκα, και κατοικούταν τη δεκαετία του '90 από την κυρία Λελόβα, κόρη της κυρίας Καλλιόπης Λυγκούρη (Πόπη), σπιτονοικοκυράς του Καρυωτάκη η οποία έχει πεθάνει και σήμερα κατοικείται από άλλους απογόνους. Η σπιτονοικοκυρά του Καρυωτάκη, Πηνελόπη Λυγκούρη, νεαρή κοπέλα το 1928, δήλωσε στο ντοκιμαντέρ του Φρέντυ Γερμανού ότι «στο σπίτι ο Καρυωτάκης δεν είχε καθόλου βιβλία, παρά μόνο χειρόγραφα δικά του, τα οποία μετά το θάνατό του δεν ήξερε ότι ήταν ποιήματα και τα πέταξε»!!!. Επίσης δήλωσε ότι "Είχε τρία κουστούμια γαλλικά, που αγόρασε στο Παρίσι και ήταν πάντα άψογα ντυμένος με γραβάτα".. Λέγεται επίσης προφορικά, ότι "ο Καρυωτάκης ήρθε σε ρήξη με τον τότε Νομάρχη, ο οποίος πιθανώς χρηματιζόταν με λίρες Μικρασιατών στο θέμα της μη ισότιμης και δίκαιης παροχής αγροτεμαχίων".

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Καλώς μας βρήκατε...

Το ανεμοσούρι...



ανεμοσούρι το (ουσιαστικό) [ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: άνεμος + συρίζω = σφυρίζω]
  1. το σφύριγμα του ανέμου: "έξω ακουγόταν που βόγκαγε τ` ανεμοσούρι"
  2. άνεμος δυνατός, με θόρυβο
  3. χιονόπτωση με δυνατό φύσημα ανέμου.

Το ανεμοσούρι είναι ο χώρος όπου θα μοιράζομαι τ' ενδιαφέροντά μου και τις ανησυχίες μου μ' όσους έχουν το ίδιο γούστο και αγαπούν τα ίδια πράγματα μ' εμένα..
Σαν τον άνεμο θα σφυράει όποτε του κάνει κέφι και προς όποια "κατεύθυνση" θελήσει. Θα έρχεται και θα φεύγει όποτε θέλει. Θα λυσσομανάει απέναντι στους καταναγκασμούς και θα παρασύρει όλα τα δήθεν. Δεν χρειάζεται ακόλουθους αλλά θέλει φίλους. Δεν θέλει να πείσει κανέναν μόνο να τον κάνει να σκεφτεί...